Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι μόλις πριν από περίπου έναν αιώνα, οι γυναίκες αποθαρρύνονταν από το να κάνουν ποδήλατο.
Η αυξανόμενη διαθεσιμότητα ποδηλάτων πρόσφερε στις γυναίκες κινητικότητα και την ελευθερία να μετακινούνται μόνες τους. Αυτό, φυσικά, αποτελούσε απειλή για την ανδρική ηγεμονία.
Στα τέλη του 19ου αιώνα, οι γιατροί επινόησαν μια ασθένεια με το όνομα «Πρόσωπο Ποδηλάτου» για να αποθαρρύνουν τις γυναίκες από την ποδηλασία.
Τι ήταν το «πρόσωπο ποδηλάτου»;
Η λύση ήταν να τρομάξουν τις γυναίκες κάνοντάς τες να πιστέψουν ότι η οδήγηση ποδηλάτου θα προκαλούσε διόγκωση των ματιών τους και προεξοχή του πηγουνιού τους λόγω της προσπάθειας να κρατήσουν την ισορροπία τους. Το «πρόσωπο ποδηλάτη» ήταν συνήθως αναψοκοκκινισμένο, αλλά μερικές φορές χλωμό, και πάντα φαινόταν κουρασμένο. Αυτά θεωρούνταν ανεπιθύμητα χαρακτηριστικά για τις γυναίκες.
Τα δημοσιεύματα είχαν επίσης σκοπό να πείσουν τις γυναίκες ότι η υπερβολική ποδηλασία τις καθιστούσε ευάλωτες σε ασθένειες.
Οι γιατροί εξέφραζαν επίσης την ανησυχία ότι οι γυναίκες που ποδηλατούσαν ήταν υπέρμετρα σεξουαλικές. Το να καβαλά οτιδήποτε θεωρούνταν υπέρ το δέον αρρενωπό για κάθε ευπρεπή γυναίκα ή κοπέλα.
Πότε ξεκίνησαν οι γυναίκες να ποδηλατούν;
Πολλές θιασώτριες της ποδηλασίας διαφώνησαν με το «πρόσωπο ποδηλάτη» ως ιατρική πάθηση. Αντ’ αυτού, υποστήριζαν ότι η σωματική δραστηριότητα θα βελτίωνε την υγεία των γυναικών.
Η ποδηλασία θα μπορούσε να βοηθήσει τις αναβάτριες να αισθάνονται καλύτερα, τόσο σωματικά όσο και συναισθηματικά. Η ποδηλασία θα μπορούσε να κάνει τις γυναίκες όχι μόνο πιο δυνατές, αλλά και πιο σίγουρες για τις ικανότητές τους.
Σε αυτές τις αφίσες του τέλους του 19ου αιώνα — από την Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας — οι γυναίκες σαφώς και δεν έπασχαν από «πρόσωπο ποδηλάτη»!
Μετάφραση αναθεωρήθηκε από: Μαρία Ακριτίδου, Despoina Gkogkou