'Little Bird'

Exploring the theme of 'journey', participants worked with mentors in animation, social media, collage art, storytelling with 3D, and creative writing.

The story Little Bird is presented here in English and Cypriot Greek.

---

I have missed the sea - standing before it, feeling the warmth of the sun on my face, the cool, salty scent from the waves whispering through my dark curly hair. As if time does not hold me to feel it. I sink deeper into my thoughts with the horizon view from the airplane window while traveling to Cyprus. The orange sunset blends with the sky-blue bridge, the footpaths of memories that slowly began to appear in what time could not say.

My thoughts drift back to six years ago when I announced to Rosa that I have accepted a job offer in Amsterdam. Her reaction, full with enthusiasm, disregarded the distance, 'That's perfect! Don't worry, it's just a plane ride away, not a big deal, sis.' The joy of planning our potential meetings from afar puts us, as she says, 'in the same boat'.

The journey by air has become a routine process for Rosa, a frequent visitor to me in the Netherlands. For me, however, I made the journey to my homeland just once a year. Through the passing of time, I caught myself between two worlds: the rainy, grey days of Amsterdam and the idea of homeland. I have constantly been in an illusion mode: returning to a state of mind between the presence of one place and the desire of another place.

Amsterdam’s cobblestone streets, lively markets and the serene flow of the canals - as picturesque as they are, the days often blur into a monotonous routine. Despite the beauty of the city and the lovely friendships, I never quite felt belonging. Each visit from Rosa was a bright spot, her laughter and stories bringing a piece of home with her. We’d talk about the food, the latest gossip, the vibrant markets, and the gold-ish countryside that makes you wonder how green truly looks like. Both places have shaped me, adding to my journey. Each conversation is a thread, weaving the distance of another place.

--

Landing late at night, the air feels so dry, like a sweating hug. Reaching Solea Valley, the region of our village, without a thought, I extend my hand out the car window, playing with the sensation of the cool air on my fingertips. The cicadas' song grows louder as we drive closer to the village. I laugh at Rosa’s complaints, 'There you go again, I can’t even keep the bedroom window fully open next to the orchard. It’s madness!'.

As we turn onto the narrow, winding road leading to our village, memories flood back. The car’s headlights cut through the darkness, casting fleeting shadows of carob and olive trees and the stone walls lining the path. Rosa sighs at my antics, 'You always find a way to make the simplest things an adventure,' she says. The cicadas’ chorus is almost deafening now, a constant hum that’s both nostalgic and soothing. We pass the old church, its bell tower standing tall against the starry sky, and the old inn with its broken wooden door admitting its age, now quiet and deserted.

Pulling up to our home, the familiar creak of the old gate welcomes us. But I couldn’t wait to welcome and see the most desired one.

Such familiar relief. Walking into my bedroom with no lights on, I murmur over the wooden window, 'There you are, my beauty, welcoming me'. The jasmine plant, still proudly standing since my grandparents planted it, fills my room with its sweet scent. Lying on bed and glancing out the window, the cicada sounds and jasmine smell trigger childhood memories, each one a footpath leading back to moments long gone but not forgotten.

--

The next few days, time passed calmly with gatherings and rest. This afternoon, we gather on the beach with friends to chill out until late at night. While we are lounging on the sand, Rosa pulls her phone down and gives a shout full of excitement: 'I have been accepted for the position abroad!'. The grains of sand between my toes start pulling me foreground and background. Rosa’s plans, as wild and spontaneous as they were, had always been a bond, linking her to this place. I sway a little, unsure if it is the heat or if I am cold. Was I back in time, a child under the comfort of a big sister or an adult with my own state of mind?

Rosa senses that I am lost for a moment. She waits, an unspoken understanding passing between us. The physical distance between the two places mirrors the emotional distance I often felt, caught in the emotional space between longing and belonging.

On the way back home, Rosa dives into one of her plans in which I have no say. 'There's no way you won't like it. Tomorrow, we'll drive and hike until we reach the spot where we'll camp for the night in the forest. We'll be surrounded by impressive high trees, and I believe we'll hear the sylvia, the Cyprus jay…'

'But, why would I want to listen to those birds? Can’t we just drive to the camping site?', I say.

'It's not about the birds but a way to escape. The upcoming days will be full of gatherings and packing', she admits.

After packing for tomorrow’s hike, I lie in the hammock to rest. The idea of being in the Netherlands fades away as a vivid flashback appears. The day I announced my decision to move abroad, the air was thick. My parents, smiling hopefully for my future, I could see the fear of the unknown in their eyes, mingling with their unwavering support. The imposing presence of my grandparents, casting long shadows outside the house, stands vividly in my memory - it was my last time seeing them.

The hammock sways gently, bringing me back to the present as Rosa's voice softly awakens me, 'There you are, lost in thoughts,' she said.

'I was just thinking about everyone’s reaction to the news today about moving abroad', I said softly.

Rosa nods, understanding in her eyes. 'It’s the process of moving forward, never backwards'.

--

We set out early the next morning, the car packed with camping gear and supplies. The drive took us through winding roads, past fields of wildflowers and pine trees. We managed to reach the starting point of our hike before midday. As we walked, Rosa shared stories and plans for her new life chapter. I caught myself getting swept up in her excitement. We paused occasionally to catch our breath and admire the views, the landscape unfolding fields of hills, rocks and trees.

At last, the sight of a clearing nestled deep within the forest. I stand near a rock, watching her try to point out the birds following the sound deeper into the forest. What a moment, everything in balance and calmness. A familiar calmness, which I anticipate in the days before each departure to the homeland. The images, smells, sounds, and sensations I’ve longed for. Most intensely, though, the sweet touch of dusk with the uninvited caress of the mist. An embrace full of shiver, effortless and fearless.

'Look over there!'

She has a unique ability to awaken me just when I least expect it. This time, among the scents of pines and the unfolding of collective memories. Approaching her, I could now clearly see the birds she had been talking about all the way. The sylvia’s soft, simple melodic song, contrasting with the noisy, rhythmic call of the Cyprus jay, whose bright blue wings flashed among the branches. Their songs and presence fit so perfectly into the surroundings, as if they are meant to be only in this place, destined to echo only among these trees.

Looking up through the shadows of the foliage and the sun's rays, stumbling over pebbles, eager reaching the campsite, hoping for a gentle embrace at night.

'The jay surely is deafening!, I say.

Rosa's laughter spread across the depths of the mountain like an unpredictable drumbeat. So be it.

--

Silence.

I looked from the tent right into the depths of the forest. I stepped out slowly, hoping to catch the last disappearing light. An entire place unfolds in the falling darkness. Dusk tunes the entire mountain with its changing light and mist. Unexpectedly the mist tickles my body while my attention was focused on the quick movements of the light and sound dynamics.

Shiver.

Lying on the ground, refusing to enter the tent fully, my body half inside, half outside. The sky above me ignites with stars. The mist has surrounded me as it weaves through the trees. I embrace the shivers that run through me, listening to the mountain and forest as I sink deeper and deeper, slowly and steadily, into the night.

I lie still, breathing slowly and deeply. The fear of the unknown came out easily. The shadows grow bolder, overlapping and intertwining. The soft movement of the mist, the murmur of the forest, the occasional rustle of leaves, and the distant hoot of an owl taking over the wild.

The ritual of shadows and sounds pulls me more into the earth, feeling my heartbeat on the ground. The ground beneath me feels alive, its steady vibration grounding me. It’s as if nature itself is including me as part of it, a reminder that the night, the place and its species are irremovable. I have come here, becoming part of it in this moment.

I glance at Rosa's tent, hearing her soft breathing. Above, a small little bird flits back and forth. I smile at its fluttering. How cute and brave. The soothing sounds of the night fade out to darkness as I cast the present and future weaves. The images of grey days have long gone, the chords of past shadows and unsteady belonging and longing disappear. The forest seems to understand, its whisper comforting, it echoes my thoughts, a gentle reminder of the path that I should flit.

Like the bird that takes me to gazes at sunsets, moving from place to place, bringing me back to my homeland for one last time.

---

Επεθύμησα τη θάλασσα - να στέκουμαι ομπρός της, νώχοντας τη βράστην του ήλιου στη φάτσα, τη δροσιάν της αλμύρας των τζυμμάτων να ψουψουρίζουν που μεσ΄ τα μαύρα μου σγουρά μαλλιά. Σαννα μεν με βαστά ο γρόνος να τη νώσω. Ταξιδεύκοντας προς Κύπρον, θωρώ που το παραθύριν τ’ αροπλάνου τη θέα της λεβάντε τζιαι βυθίζουμαι παραπάνω στες σκέψεις μου. Το πορτοκαλίν του δειλινού σμίεται με το γιαλλούρικον τ’ ουρανού, τζιαι γιοφυρώνουνται τα μονοπάθκια των αναμνήσεων που άρκεψαν να εμφανίζουνται σιγά σιγά σε όσα εν επρολάβενεν να πει ο γρόνος.

Οι σκέψεις μου εστραφήκαν έξι γρόνια πίσω, όταν είπουν της Ρόζας ότι εδέχτηκα την πρόταση για δουλειά στο Άμστερνταμ. Η αντίδρασή της, γιομάτη χαράν, αρνήχην την απόστασην: ‘Ήντα τέλεια! Μεν έσσιεις έγνοιαν, εν μιαν πτήσην μακράν, αρφούα.’ Η χαράν του να κανονίζουμεν τες συναντήσεις μας ακόμα τζιαι που μακράν, κάμνει μας όπως λαλεί, ‘να είμαστεν στο ίθκιον καράβι’.

Το ταξίδιν με το αεροπλάνον έγινεν μιαν συνήθεια για τη Ρόζα, σαν συχνή επισκέπτρια στην Ολλανδία. Εγώ όμως, ταξιδεύκω πίσω Κύπρον μόνον μιαν βολά τον γρόνον. Με τον τζιαιρό, εβρέχηκα μεσ’ σε θκυό κόσμους: τες βροσιερές, γκρίζες μέρες του Άμστερνταμ τζιαι την σκέψην της πατρίδας. Βρίσκουμαι σε μιαν κατάσταση ψευδαίσθησης: στρέφουμαι σε μιαν κατάσταση σκέψεων, μεταξύ της παρουσίας ενός τόπου, τζιαι την πεθυμιά ενός άλλου τόπου.

Οι λιθόστρωτες στράτες του Άμστερνταμ, οι ζωντανές αγορές τζιαι η γαλήνια ροή των καναλιών, όσον γραφικά τζιαι να ένη, οι μέρες συχνά εν μια μονότονη ρουτίνα. Παρά την ομορφκιάν της πόλης τζιαι τες υπέροχες φιλίες, ποττέ εν ένωσα ότι ανήκω δαμαί. Κάθε επίσκεψη της Ρόζας ήταν μια φωτεινή στιγμή, το γέλιον της τζιαι οι ιστορίες της, εφέρναν έναν κομμάτιν που σπίτι μαζί της. Εμιλούσαμεν για το φαΐ, τα τελευταία κουτσομπολιά, τες ζωηρές αγορές τζιαι το χρουσαφίν τοπίον που σε κάμνει να αναρωθκιέσαι πώς πραγματικά μοιάζει το πράσινο. Τούτοι οι θκυό τόποι εδιαμορφώσαν με, προσθέτοντας τζιαι κάτι τις σε τούντην πορεία. Κάθε κουβέντα μητά της ήταν έναν νήμαν που έπλεκεν την απόσταση ενός άλλου τόπου.

--

Άντα τζιαι προσγειώθηκα αργά τη νύχταν, ο αέρας ήταν τόσο ξερός, σαν μιαν ιδρωμένη αγκαλιάν. Φτάνοντας εις την Κοιλάδα της Σολιάς, την περιοχή του χωρκού μας, παίζω με την αίσθηση του δροσινού αέρα μεσ’ τα δαχτύλια μου, φκάλοντας το σσιέρι μου έξω που το παραθύριν του αυτοκινήτου. Όσον τζι’ αν κοντεύκουμε του χωρκού δυναμώνει η τραουθκιά των ζίζιρων. Τα παράπονα της Ρόζας κάμνουν με τζιαι γελώ, ‘Έτα πάλαι! Εν μπορώ πκιον να αφήκω το παραθύριν της κάμαρης ανοιχτόν δίπλα που το περβόλιν. Επελλάναν μας’. Σαν στρίφκουμε μεσ’ τα στενά κάκκαρα που πάει στο χωρκόν πλημμυρίζουν με οι θύμισες. Το αυτοκίνητον φωτίζει το σκοτάιν, κάμνωντας οσσιούς που τες χαρουπιές τζιαι τες ελιές, τζιαι τους πέτρινους τοίχους που καλύφκουν το μονοπάτιν. Η Ρόζα αναστενάζει με τα παιχνιθκιάσματά μου, ‘Πάντα βρίσκεις τρόπον να κάμνεις τα πιο απλά πράματα μιαν περιπέτεια’, λαλεί. Το εκκωφαντικό πκιον τραούδιν των ζίζιρων, εναν συνεχές βουητόν, εν ταυτόχρονα νοσταλγικόν τζιαι καθησυχαστικόν. Ρέσωντας την παλιά εκκλησσιάν, το καμπαναρκόν της στέκει ψηλό στον ουρανό τζιαι το παλιόν χάνι με την σπασμένη ξύλενη πόρτα δείχνει την ηλικία του, ήσυχον τζιαι έρημον.

Άμαν αναφανίκαμεν έσσω, εκαλωρόρισεν μας το γνώριμο τρίξιμον της παλιάς καντζελόπορτας. Αλλά εν έκαμνα καϊρέττιν να καλωσορίσω τζιαι να δω το πιο επιθυμητόν που ούλλα.

Ήντα γνώριμη ανακούφισην. Σαν έμπαινα της κάμαρης δήχα φώτα, άρκεψα τζιαι μουρμούριζα που το ξύλενο παραθύριν, ‘Δαμαί είσαι συ, ομορφκιά μου, να με καλωσορίζεις’. Το γιασεμίν, που εφυτεύτηκε που τους παππούες μου, εξακολουθεί να στέκει περήφανο τζιαι να γεμώνει την κάμαρην με το γλυτζ̌ύν του άρωμα. Πέφτωντας πασ’ την καρκόλα τζιαι θωρώντας έξω που το παραθύριν, οι ζίζιροι τζιαι η μυρωθκιά του γιασεμιού φέρνουν στη θύμηση παιδικές αναμνήσεις, καθεμιάν που τες οποίες τζιαι έναν μονοπάτιν, στρέφει με σε μακρινές στιγμές, αλλά όι ξεχασμένες.

--

Οι επόμενες μέρες ετζυλήσαν ήρεμα με συναντήσεις τζιαι ξεκούρασην. Τούντο απόγευμα, εσυναχτήκαμεν στην παραλία με φίλους για να χαλαρώσουμεν ως αργά τη νύχτα. Σαν επέφταμεν στην άμμο, η Ρόζα ξαπωλά το κινητό της τζιαι λαλεί γιομάτη χαράν: ‘Εκάμαν με δεκτή για τη θέση στο εξωτερικό!’. Οι κόκκοι της άμμου μεσ’ τα δαχτύλια των ποθκών μου άρκεψαν να με τραβούν ομπρός - πίσω. Τα σχέδια της Ρόζας, όσον δραστήρια τζιαι αυθόρμητα τζιαι να ένη, έχουν ένα δεσμό που την συνδέουν με τούντον τόπον . Θαρκούμαι έχασα νάκκον τες αισθήσεις μου, σαν να τζιαι ζαλίστηκα λλίον, δήχα να ‘μαι σίουρη αν’ εν η ζέστη ή αν ρυώ. Εστράφηκα στο παρελθόν, μια μιτσιά που την προστασία μιας μηάλης αρφής οξά ως αυτόβουλη ενήλικας;

Η Ρόζα ένωσεν το ότι εχάθηκα για λλίον. Καρτερά, μέσα που την άρρητη κατανόηση της σκέσης μας. Η φυσική απόσταση μεταξύ των θκυό τόπων αντικατοπτρίζει τη συναισθηματική απόσταση που ένωχα συχνά, παγιδευμένη στον συναισθηματικό χώρο μεταξύ της λαχτάρας τζιαι του ανήκειν.

Στο στραφήν έσσω, η Ρόζα αρκέφκει απτόητη σε ένα που τα πλάνα της, στα οποία εν έχω λόον, ‘Εν έσσιει περίπτωσην να μεν σ’ αρέσει. Αύριον, εννα οδηγήσουμε τζιαι θα πάμε να κάμουμε πεζοπορία ώστη να φτάσουμεν στο σημείο που να κατασκηνώσουμε για την νύχτα στο δάσος. Εννα είμαστε περιτριγυρισμένες που επιβλητικά δέντρα τζιαι πιστεύκω εννα ακούσουμε τη Σίλβια, την Κίσσα...’.

‘Μα γιατί να θέλω να ακούσω τούντα πουλιά; Εν μπορούμεν απλά να πάμε να κατασκηνώσουμε;’ λαλώ.

‘Εν πρόκειται για τα πουλιά, αλλά εν ένας τρόπος να ξεφύουμε. Οι επόμενες μέρες εναν γιομάτες με κόσμο τζιαι πακκετάρισμα’, λαλεί.

Με την προετοιμασία για την αυριανή πεζοπορία, απλώνω πασ΄την αιώρα να πνάσω. Η ιδέα να είμαι στην Ολλανδία ξεθωρκάζει μιας τζιαι κάμνει την εμφάνιση της μια ανάμνηση. Την ημέρα που ανακοίνωσα την απόφασή μου να μετακομίσω στο εξωτερικό, ο αέρας ήταν πυκνός. Οι γονιοί μου, εχαμογελούσαν με αισιοδοξία για το μέλλον μου, εμπορούσα να διακρίνω τον φόο του αγνώστου στα μμάθκια τους που αναμειγνύουνταν με την ακλόνητη υποστήριξή τους. Η επιβλητική παρουσία των παππούων μου, που ρίχνουν μακρινούς οσσιούς έξω πόσσω, στέκεται ολοζώνταντη στη θύμησης μου - ήταν η τελευταία βολά που τους εθώρουν.

Η αιώρα ταλαντεύκεται απαλά, τζιαι στρέφει με πίσω στο παρόν η απαλή φωνή της Ρόζας: ‘Δαμαί είσαι, πετάς στες σκέψεις σου’, λαλεί.

‘Απλά εσκέφτουμουν την αντίδραση ούλλων στα νέα σήμερα, της μετακόμισης στο εξωτερικό’, είπα απαλά.

Η Ρόζα, γιομάτη κατανόηση στα μμάθκια της, νεύκει, ‘Εν η διαδικασία να θωρείς μπροστά, ποττές πίσω’.

--

Εξεκινήσαμε την επομένη με του φου, με το αυτοκίνητο γιομάτο με κατασκηνωτικό εξοπλισμό τζιαι προμήθειες. Η διαδρομή επήρε μας που στράτες με κούρβες, λιβάθκια με αγριολούλουδα τζιαι πεύκα. Εκαταφέραμε να φτάσουμε στον προορισμόν της πεζοπορίας πριν μεσομερκάσει. Σαν επαρπατούσαμε, η Ρόζα άρκεψε να λαλεί ιστορίες τζιαι σχέδια για το νέο ξεκίνημαν στη ζωή της. Έπιασα τον εαυτό μου να παρασύρεται που τον ενθουσιασμό της. Εσταματούσαμε πού τζιαι πού να πιάσουμε ανάσα τζιαι να θαυμάσουμε τη θέα, έναν τοπίο που ξεδίπλωνε εκτάσεις που λόφους, βράχια τζιαι δέντρα.

Επιτέλους, ένα ξέφωτο φωλιασμένο βαθκιά μέσ’ το δάσος. Στεκούμενη δίπλα σ’ έναν βράχο, θωρώ τη Ρόζα να προσπαθεί να έβρει τα πουλιά που τον ήχο μεσ’ τα βάθη του δάσους. Ήντα στιγμή, ούλλα σε ισορροπία τζιαι σε αμάντα. Μια γνώριμην αμάντα σαν τζείνη που γυρεύκω τες ημέρες πριν που κάθε αναχώρηση για την πατρίδα. Οι εικόνες, οι μυρωθκιές, οι ήχοι τζιαι οι αισθήσεις που λαχταρώ. Εντονόττερα όμως, στη θύμησή μου εν το γλυτζήν τζίσμαν του σουρρουπκιάσματος, με το απρόσκλητον χάδιν της ππούση. Μια αγκαλιάν γιομάτη, αβίαστη τζιαι άφοη.

‘Δε τζιαμαί!’

Έσσιει μιαν ιδιαίτερη ικανότητα να με τσιππάζει τζαμαί που εν το καρτερώ. Τούντη βολάν, μεσ’ τες μυρωθκιές των πεύκων τζιαι στα ξεσπάσματα των συλλογικών αναμνήσεων. Κοντεύκοντας της, εδιέκρινα ξεκάθαρα για ποιά πουλιά μου λάλεν σε ούλλη τη διαδρομή. Η Σύλβια, με τόσον απαλήν τζιαι λιτήν φωνή σε σχέση με το θορυβώδες, ρυθμικό κάλεσμα της Κίσσα, του οποίου τα γυαλλούρικα φτερά αστράφκουν μεσ’ τα κλαθκιά. Το τζελαήδημα τζιαι η παρουσία τους ταιρκάζουν τόσον στο περιβάλλον, σαννα τζιαι εν γραφτόν τους ναν δαμαί μανηχά σε τούντον τόπο τζιαι να αντηχούν μεσ’ τούντα δέντρα.

Δικλώντας ψηλά μέσ’ τους οσσιούς των φυλλωμάτων τζιαι τες ακτίνες του ήλιου, κουτσουφλώντας στες πετρούες, εκαρτέρουν πως τζιαι πως να φτάσω στον κατασκηνωτικό χώρο, ευελπιστώντας σε μιαν απαλή αγκαλιάν της νύχτας.

‘Η Κίσσα εν σίουρα εκκωφαντική’, λαλώ της.

Το γέλιο της Ρόζας πλώνεται στο βάθος του βουνού σαν μια απρόβλεπτη τυμπανοκρουσία. Ας ένη.

--

Σιγή.

Σσιάζουμαι μεσ΄ τα μμάθκια τα βάθη του δάσους, που μεσ΄ το αντίσκηνο, ελπίζοντας να προλάβω να δω το τελευταίο φως που εχάνετουν. Ξετυλίεται ένας ολόκληρος τόπος μέσ’ το σκοτάδιν που πέφτει. Το σούρρουππον κουρτίζει ολόκληρο το βουνό που τες εναλλαγές των χρωμάτων του φωτός τζιαι την ππούση του. Απροσδόκητα, η ππούση καρκαλιεί το σώμα μου, ενώ η προσοχή μου επικεντρώνεται στες γλίορες κινήσεις του φωτός τζιαι τη δυναμική των ήχων.

Ρίγη.

Απλούμενη πκιον χαμαί, αρνούμενη να μπω ούλλη μεσ’ το αντίσκηνο, το σώμα μου μισόν μέσα, μισόν όξω. Ο ουρανός φουντώνει μ’ αστέρκα. Η ππούση τυλίει με σαν υφαίνεται μεσ’ τα δεντρά. Αγκαλιάζω τη ρίγη που με διαπερνά, ακούωντας το βουνό τζιαι το δάσος σαν βυθίζουμαι ούλλο τζιαι πιο βαθκιά, αργά τζιαι σταθερά, μεσ’ τη νύχτα.

Πέφτωντας ακίνητη, αναπνέοντας αργά τζιαι βαθκιά, ο φόος του αγνώστου έφκηκεν εύκολα. Οι οσσιοί γίνουνται πιο τολμηροί, αλληλεπικαλύπτονται τζιαι μπλέκουνται. Η απαλή κίνηση της ππούσης, το ψουψούρισμαν του δάσους, το περιστασιακό θρόισμα των φύλλων τζιαι ο μακρινός ήχος του πουπούξιου καταλαμβάνουν τη φύση.

Το τελετουργικό των οσσιών τζιαι των ήχων τραβούν με παραπάνω προς τη γη, νώθοντας τον παλμό της καρκιάς μου στο έδαφος. Νώθω ζωντανό το έδαφος με τη σταθερή του δόνηση να με γειώνει. Λες τζιαι η ίδια η φύση κάμνει με κομμάτι της, μιαν υπενθύμισης ότι η νύχτα, ο τόπος τζιαι τα είδη της εν αμετάκλητα. Εν εγώ που ήρτα δαμαί, κάμνοντάς με κομμάτι της, τούντης στιγμής.

Θωρώ τη σκηνή της Ρόζας, ακούωντας την απαλή της ανάσα. Πάνω, χαμογελώντας πκιον, έσσιει ένα μιτσήν πουλλούιν που φτερουγίζει ομπρος - πίσω. Πόσον χαριτωμένο τζιαι γενναίο. Οι χαλαρωτικοί ήχοι της νύχτας ξεθωρκάζουν μεσ‘ τη νύχτα σαν πλέκω το παρόν τζιαι το μέλλον. Οι εικόνες των γκρίζων ημερών εφύαν προ πολλού, οι χορδές των προηγούμενων οσσιών τζιαι του ασταθούς ανήκειν τζιαι της λαχτάρας, εξαφανίζουνται. Το δάσος φαίνεται να καταλάει κάχε λογής ψίθυρον τζιαι να παρηορκά τες σκέψεις μου, μιαν απαλή θύμησης τη στράτα που πρέπει να πιάχω.

Σαν το πουλλούιν, που με κουβαλά να ατενίζω τα ηλιοβασιλέματα, που τόπο σε τόπο, να με φέρει πίσω στην πατρίδα για τελευταία φορά.

---

About the author

Who am I?

I have a deep enthusiasm for museums, storytelling, history, ballet, cultural relations, cultural heritage, and being a musician in traditional music. With a background in Sound Engineering and Acoustics, I decided to follow my passion in the cultural sector in project and programs management, with working experience and master’s degrees in Cultural Policy and Development.

What is my project about?

‘Little Bird’ is a fictional story where I tried to explore and draw a psychological and physical journey in relation to place, humans and nature. The illusion of travelling from one place to another, backwards and forwards, lies within a fallacy of reality and desire. I present postage stamps of Cyprus, from which I find inspiration to link the storytelling.

The story also acts as a journey for people who feel connected with their homeland, nature or seek consolation in their deep thoughts.

It was first written in Greek Cypriot as it is my mother tongue and as a method to represent the linguistic characteristics in written text.

Why did you apply for the Online Creative Residency?

I always feel inspired and excited when reading new blogs and stories on Europeana, and because of this, I applied to try out my creative writing. I also wanted to further explore digital cultural heritage storytelling skills and how they are created in a professional setting.

What have you got out of the residency?

For the first time ever, I tried to explore writing inspired by digital cultural heritage.

Throughout the entire project, I explored, read and learned more about Europeana’s collections related to Cyprus, their perspective, sources and stories. I tried out new creative work and met creative individuals. Most significantly, during the writing, the story was completed after spending time in the mountains, where I found inspiration.

The residency theme ‘Journey’ became a journey for myself.

What will you do next?

The specific project is an inspiration to further explore creative writing and potentially develop what I have learned into a personal journey of storytelling that started taking shape during the writing of ‘Little Bird’.