Tentoonstelling
Na de verwoestende oorlog ging Louise Weiss voorbij de grenzen van Europa op zoek naar nieuwe manieren om haar talenten in te zetten. Ze koesterde de ambitie om beelden te gebruiken als middel om haar ideeën uit te drukken. Vanuit die gedachte reisde ze de wereld rond en bracht ze verre landen en beschavingen onder de aandacht.
In diezelfde periode groeide Weiss’ enthousiasme voor de werkzaamheden van het Franse Instituut voor Polemologie, een organisatie die zich over de grondoorzaken van gewapende conflicten boog. Ondertussen bleef ze romans, biografieën, theaterstukken, essays en reisverhalen schrijven. Daarnaast publiceerde ze haar memoires in zes volumes, onder de titel Mémoires d'une Européenne. Daarvoor ontving ze in 1978 de Robert Schuman-prijs voor Europese eenheid.
Ze bracht verschillende jaren door als etnografe in Azië, Afrika, het Midden-Oosten en het Indische subcontinent. Tegen de achtergrond van de Koude Oorlog was ze getuige van geopolitieke, religieuze, sociale en culturele aardverschuivingen die de derde wereld ingrijpend veranderden. Ze produceerde tientallen documentaires en korte films, die ze voorstelde op grote conferentietournees in heel Europa.
In Straatsburg richtte ze ook een stichting met haar naam op, waarmee ze een prijs uitreikte aan mensen die ijverden voor de vrede en de toenadering van volkeren. Sinds 2005 reikt de Vereniging van Europese Journalisten jaarlijks de Louise Weiss-prijs uit aan journalisten die zich richten op Europese aangelegenheden.
