Wystawa
Cechami charakterystycznymi sztuki dekoracyjnej epoki Art Nouveau były doskonałe opanowanie techniki i innowacje. Ten rozdział poświęcony jest niektórym czołowym projektantom i wytwórcom zajmującym się wyrobami szklanymi, biżuterią i ceramiką.
Aby dodać kolejne warstwy tekstury i szkliwa do elementów ozdobnych, wielu twórców ceramiki i wyrobów szklanych tamtego czasu często wielokrotnie wypalało poszczególne wyroby. Zweryfikowano używane tradycyjnie techniki i wymyślono nowe, takie jak szkło opalizujące (favrile glass) opatentowane w 1894 r. przez Louisa Comforta Tiffany’ego (1848-1933), syna sławnego jubilera Charlesa Lewisa Tiffany’ego.
Zwiedzając londyńskie South Kensington Museum w 1865 r., Tiffany był pod ogromnym wrażeniem rzymskich, syryjskich i średniowiecznych wyrobów szklanych, które stały się dla niego źródłem wielu inspiracji. Tiffany osiągnął lśniące, opalizujące powierzchnie szkła „favrile”, dodając do masy szklanej tlenki metali. Szklane przedmioty jego autorstwa są jednymi z najbardziej znanych pamiątek stylu Art Nouveau na świecie.
Okno Tiffany Studios (po lewej) znajdujące się w kolekcji The Metropolitan Museum w Nowym Jorku zostało zaprojektowane ku pamięci rodziny Frank z Nowego Jorku. Pierwotnie zainstalowano je w mauzoleum na cmentarzu na Brooklynie. Motyw rzeki życia dominuje w projektach Tiffany’ego przeznaczonych na pomniki. Największy rozkwit produkcji kościelnych okien przez Tiffany Studios przypadł na lata 1900 - 1910.
Émile Gallé (1846-1904) był francuskim szklarzem, ceramikiem, projektantem mebli i jedną z najbardziej wpływowych postaci sztuki secesyjnej i dekoracyjnej. Urodził się w Nancy, studiował botanikę i mineralogię w Niemczech, a w 1874 r. przejął po ojcu fabrykę szkła i ceramiki.
Na Wystawie światowej 1889 w Paryżu innowacyjne szklane wyroby Gallé’a z kameami i prace wykonane w technice pâte de verre zyskały duże uznanie. W École de Nancy, którą założyli Gallé, Louis Majorelle, Victor Prové, Eugene Vallin i bracia Daum, produkowano meble, wyroby szklane, skórzane, ceramikę i tekstylia. Dzięki temu Nancy stało się jednym z najważniejszych ośrodków Art Nouveau.
Jubilerzy tworzyli ekskluzywną biżuterię dla swoich klientów. Powstawały chokery, wisiorki, bransoletki i kolczyki. Wyroby te były często szkliwione i zdobione półszlachetnymi materiałami, takimi jak rzeźbiona kość słoniowa i skorupa żółwiowa. Inspirowane przyrodą secesyjne wyroby przedstawiające liście, orchidee, lilie i motyle są nadal często spotykane.
Jednym z najbardziej znanych secesyjnych rzemieślników był francuski jubiler René-Jules Lalique (1860-1945). Kształcił się w Paryżu i Londynie i, co niespotykane, nie pochodził z rodziny jubilerów o ugruntowanej pozycji.
Pracując dla cenionych domów jubilerskich, takich jak Cartier, Jacta i Boucheron, Lalique ugruntował swoją reputację, a następnie w 1885 roku przejął pracownię paryskiego jubilera Julesa Destape’a. Do swoich luksusowych wyrobów używał materiałów, takich jak róg, kość słoniowa, szkło i kamienie szlachetne o jasnych barwach.
Owady, kwiaty i nimfy Lalilque'a były typowymi motywami secesyjnymi przedstwionymi w wyjątkowo szczegółowych i delikatnych formach. Lalique pracował dla prywatnych klientów, takich jak Sarah Bernhardt, i wielu paryskich sprzedawców najznakomitszej biżuterii.
Podobnie jak w przypadku wyrobów szklanych i biżuterii, najlepsi secesyjni ceramicy eksperymentowali z nowymi formami i innowacyjnymi technikami szklenia. Plastyczna glina była idealnym materiałem do wykonania charakterystycznych dla estetyki secesyjnej form.
Wśród cenionych europejskich ceramików byli Brantjes i Rozenburg w Holandii, Meisenthal i Koepping w Niemczech, Zsolnay na Węgrzech, Harrach, Loetz w Czechach i Skandynawii.
Więcej prac ceramicznych w stylu secesji można obejrzeć na tablicy Pinterest poniżej.