Wystawa
Po idealizmie renesansu i manieryzmie, gdy łamano artystyczne „reguły”, nadszedł dramatyzm baroku, odzwierciedlający religijne napięcia tamtych czasów. Włoski malarz Caravaggio wyniósł chiaroscuro – kontrast pomiędzy światłem a cieniem, na nowe wyżyny. Światłocień tworzył poczucie dramatyzmu i napięcia w jego pracach, które z łatwością można było powiązać z poszczególnymi wydarzeniami z życia artysty.
Pełne dramatyzmu oświetlenie ukochane przez barokowych artystów nadało portretom nowej mocy. Znany portret milicji obywatelskiej pędzla Rembrandta był punktem zwrotnym w jego karierze.
Spod pędzla hiszpańskiego artysty Diego Velázqueza pracującego na dworze Filipa IV wyszły barokowe portrety o rewolucyjnym znaczeniu. W portrecie grupowym Las Meninas (Panny dworskie) Velázquez wypowiada się na temat hiszpańskiej monarchii i swojego własnego statusu jako artysty.
Odkrycia naukowe dokonane w dziedzinie astronomii przez Galileusza i Kopernika – uważane w tamtym czasie za herezję, oraz matematyka charakteryzowały oświecenie: ruch filozoficzny kładący nacisk na rozwój, racjonalizm i wolność. Jego wpływ był silnie odczuwany w sztuce epoki w dziełach, takich jak obraz brytyjskiego artysty Josepha Wrighta Filozof udzielający lekcji w planetarium, 1764-66. Pełen dramatyzmu światłocień wyraża uroczysty i pełen powagi stosunek do racjonalnych poszukiwań i nauki.
